Column Marloes
Cadeautjes
Een nieuw jaar. Hopelijk zijn we allemaal in goede gezondheid en met hernieuwde energie gestart. Nu de maand van feest, van delen en geven achter ons ligt, wil ik het eens hebben over andersoortige cadeautjes. Het type dat je een warm gevoel geeft.
Zo hebben we een jongetje op school met een behoorlijk actieve vorm van dyslexie. Daarnaast bemoeilijkt een disharmonisch intelligentieprofiel het een en ander. Maar het joch zelf is alles wat je je zou willen wensen. Sinds vorig schooljaar krijgt hij wekelijks dyslexietraining. Omdat hij niet de spanningsboog heeft om én op school én thuis keihard te werken, hebben we besloten het huiswerk voor de dyslexietraining op school te doen. Met elkaar. Ouders en school. Maar de hectiek op school laat weleens te wensen over. En sinds kort loop ik het risico dit soort dingen op mijn bureau te vinden (zie foto):
Voor hem een praktisch foutloos briefje. Voorheen zat dit er niet in. Zelf was hij er behoorlijk nonchalant onder. Maar ik was ontroerd en trots. Een cadeautje dus.
Maar er zijn meer cadeautjes. Ik begeleid een jongen met pdd-nos. Zijn grootste wens is om vrienden te maken. En te houden. Het contrast tussen het verdriet dat hij eerst had en het plezier en de verhalen waar hij nu meekomt, is prachtig. Hij vertelde vol trots dat hij de hele week al met een aantal klasgenoten buiten had gespeeld. Op mijn vraag met wie, benoemde hij met glinsterogen een aantal meiden. Een week later zat hij tegenover me. Pauzehapje mee. Diepe zucht. Hoe gaat het met de meiden, vroeg ik hem. Hij keek me aan, slaakte weer een diepe zucht en zei: “Juf, ik begrijp af en toe helemaal niets van meisjes!” Waarop ik hem uitlegde dat dit heel normaal is tussen jongens en meisjes, mannen en vrouwen. “Dit heeft niets met je pdd-nos te maken. Wij snappen nu eenmaal niets van elkaar.” Een brede glimlach brak door op zijn gezicht. Blij dat hij ook eens iets ‘normaals’ had.
Ook in het samenwerken met collega’s schuilen kleine cadeautjes. Dit jaar is het Augustinusteam versterkt met nieuwe mensen. Over het algemeen starters in het vak. Al deze nieuwe mensen brengen nieuwe inzichten met zich mee en geven daarmee de hele school een boost. Uiteraard moet er ook veel geleerd worden, voor de oudgedienden bekende zaken moeten worden uitgelegd. Hierdoor waardeer ik mijn ervaren collega’s nog meer dan ik al deed. En van al het enthousiasme word ik blij. Een appje op vrijdagmiddag in jubelstemming van een collega die voor het eerst de DMT heeft afgenomen en ingevoerd in Parnassys doet mij glimlachen terwijl ik in de rij bij de supermarkt sta.
Voor mij zijn dit de dingen waarom ik ooit gekozen heb voor m’n beroep. Ik vind het begeleiden van kinderen en leerkrachten de kern van mijn werk als intern begeleider. En ondanks de toenemende werkdruk om steeds meer (midden-)managementtaken te doen, zijn dit de krenten die ik niet uit mijn pap laat eten.
Ik zou iedereen gevraagd en ongevraagd willen adviseren om dit nieuwe jaar te beginnen met het zien en ontvangen van de kleine cadeautjes tijdens je dag. Beleef en koester die kleine gouden momenten.
Gelukkig nieuwjaar!
